Ağlayan Melal Şiiri - Mehmet Bozkurt Ese ...

Bulutlar yeryüzüne melalini dökerken,
Bütün hicranlarımı kalbe döktüm,sakladım.
Akşamların hüznünü durgun sular emerken,
Bir yetim sonbaharın sinesinde ağladım.

Bir tanıdık çehre yok yurdumun garibiyim,
Ne baharlar dost bana, ne teselli el verir.
Gündüzlere yabancı, gecenin sahibiyim,
Benim öksüz yaşamım melâl içinde erir.

Gülerken ağlıyorum,öz yurdumda yabancıyım,
Uyuturum koynumda geceyi,yavrum gibi.
Bana da ninni söyler dinmeyen engin sızım,
Budur öksüz ruhumun mutluluktan nasibi.

Eşini kaybeden kuş dönerken yuvasına,
Koyarım ıstırabın dizlerine başımı.
Bürünür garip gönlüm tükenmeyen yasına,
Uyurum dinleyerek ben de ağlayışımı.

kayseri-incesu 1947