Ağlayan Keman Şiiri - Ahmet Caniklioğlu

Zaman, o eskimiş zamandan geçti.
Islak bir çift göz bıraktı geceye
Ne kadar umut varsa sana dair,
Sana dair ne varsa...

Bir uğultulu yürek kaldı artık;
Issız bir elem gibi büyüyen.
Sen;
Gecemi saran içli bir keman sesi,
Ben ağlayan bir keman...

Şimdi her şey koskoca bir yalan
Saçların gibi, gözlerin gibi, ellerin gibi
Gözyaşlarımla ıslanan o çıkmaz sokak,
Kupkuru bir yaprak gibi...

Artık hiçbir şey geri getirmez,
O katran karası gözlerini.
Oysa
Ne zaman kendimle baş başa kalsam,
Uğunur yürek burkuntusu
Tepeden tırnağa senle dolsam...

Belki de duymadım sanıyordun.
O rüzgâr kokan buğulu sesini...
Oysa taa ruhumda duyuyordum.
Kumral bir yağmur altında
Hayalinle uyuyordum.