Ağlayan Kaya'da Martı Sesleri Şiiri - Yo ...

Nedense kendimi mutsuz hissettiğim bir gün. Gün hep üzerime geldi, üstümde kaldı şehrin kalabalığı. Dışına kaçtım şehrin. Şöyle İstanbul’un karanlıktan da kara, hırçın ve kayalarla dolu Karadeniz’ine doğru.
Vitesler olduğundan da güçlü, hız, sınırı aşkın, kamyonlar sürüsüne bereket. Sensizlik diplerde.

Giriş tabelasını hızla geçip, soldan plaj levhaları ve terk edilmiş biletçi kulübesinin yanından kumsala doğru gitmeli önce… Çok değişmiş her yan… Eskiden kurulan çadır yerleri barakalar… Of… Bir ton köpek dolaşmakta… Kediler uzaklarda. Yazlıkçıklarda kalma boş, başına buyruk, biri var ki ben sanki.
Kuyruğu bacakları arasında tüyleri kirlenmiş, iyi cins terk edilmiş köpek durumundayım.
Dönüp dolaşıp bakıyorum tasmasız, pencerelere
Melül bakışlarımı inleyen sesle süslüyorum duyulsun diye