Ağlayan Kaya Şiiri - Günay Aksoy

Denizin ne hıncı var, şi koydake kayadan
Sürmüş cefası çok uzun zaman
Gözler oluşmuz üzerinde sıralı
Her dalganın çarpışında olmuş ağlamaklı

İşte böyle bir eser denizin yarattığı
Kendince inceltip, kendince ağarttığı
Sanırsın o nazara gelmiş
Hen yerinde bir hüzün sergilenmiş

Bir esrara bürünmüş her yanı
Değişmemiş orada da doğanın kuralı
Denmez ona kaya, almış bir hâl
Gelmez tarife, böyle bir eşkal

Bir başka ses, rüzgarın koydan çıkardığı
Bir başka nefes dalgaların orda bıraktığı
Bir uğultudur o hemgamede duyulan
Yümselip perde perde etrafa yayılan

Bir şey var o uğultuda, hekesin inandığı
Kutsal bir sayılmış, aşıklara varlığı
Ağlayan kaya olmuş, onun dillerde adı
Kazınmış üzerine bir kalp, yaralı

Sürer ağlayan kayanın efsanesi
O ağlar, insanlar ağlar
Bitmez ne onun. ne aşkların hikayesi
Açılır durmadan kalplerde yaralar

Yaslanır şimdi de ona, aşıkların başları
Karışır onun yaşına, aşkların gözyaşları
Orda filizlenir, orada büyür sanki aşklar
Doyulmaz sanılır, aşkla geçen zamanlar

Hep aynı yönde esmez, o aşk fırtınası
Eksilmiş olur bir gün gönülden vefası
Meçhulde kalmış kazınan, kiminse hatırası
Kanar gibidir ağlayan kayada , o kalp yarası

Tek değil onda, hüznün kaynağı
Olmuş nice aşıklara, hep dert ortağı
Yetmemiş ona denizin gazabı
Kalmış ona yadıgâr, sevenin izdırabı

Sürmemiş ateşi, unutulmuş aşklar
Tanımamış birbirini, zamanla aşıklar
Lâkin açık kalmış ağlayan kayada,gönül defterinin hesabı
Halâ yükselir uğultusundan, eski bir aşkın feryadı