Ağlayan Kadın Şiiri - Aslıhan Erdal

Bir kadın tanıdım Ankara’nın sisli havasında,
Kızılay’ın ortasında bir elinde şarap,bir elinde sigarasıyla
Bir bank da oturup ağlıyordu;haykırırcasına...

Yüzünde acının izleri vardı çizgi çizgi,
Bir şarkı mırıldanıyordu titrek sesi;
“Elveda,Elveda Ey Sevgili...”

Cebinden bir resim çıkarttı ;
Biraz eski,biraz yırtıktı.
Öptü,kokladı,bağrına bastı,
Anladım ki yüreği yastaydı.

Resme baktıkdan sonra gözlerini yıldızlara dikti.
Usulca “Acaba bunlardan hangisisin?”dedi,
Elinde sarı renkli bir kağıt belirdi,
Ve onu bankın üzerine bırakıp gitti.

Koşup aldım bıraktığı kağıdı,
Büyük bir merakla okumaya başladım yazıları
“Ey benim hasret kokan çiçeğim”diye başlıyordu
Ve şöyle devam ediyordu:

Eğer birgün seni bu dikenli yollarda,
Yalnız başına bırakırsam kızma bana;
İstemezdim bu mektubu vermeyi sana,
Bir hastalık bulmuş beni yaşamın ortasında acımasızca,
Söyleyemedim kimselere,sanki korkarcasına.

Korkuyorum hasret kokan çiçeğim;
Ölümden değil,sensizlikden korkuyorum,
Seni bulmuşken,kaybetmekden korkuyorum.
Seni çok ama çok seviyorum,
Herzaman yanındayım bunu bilmeni istiyorum.

Not:Yukarıdan hep seni izleyeceğim,sakın beni unutma meleğim...

Diye biten bir mektupdu bu.
Kafamı kaldırıp gökyüzüne baktım;
Bir yıldız kaydı.
Oturduğum bankdan kalktım,
Herşey olduğu gibi kalmalıydı.
Mektubu katladım,bankın üzerine bıraktım.
Tam o sırada siren seslerinin farkına vardım,
Ambulans biraz öteye yanaştı;
Anlaşılan bir kişi daha hayata gözlerini kapatmıştı.
Ama tek bir fark vardı,
O kişi;
Az önce mektubunu okuduğum,
Yüzünde acının izleri olan
Ve ölürken bile ağlayan kadındı...