Ağlayan Kadın Şiiri - Timuçin Tinni

Sen ağlayan kadın
Bana vazgeçmeyi öğrettin
Bir yangın yürek, bir kuru ekmekle
Kurşunlar altında bir küçük kent
Ve içimde tufanını bıraktın giderken
Ne maviye doymuştuk oysa bakarken gökyüzüne
Ne denizler kadar engindi düşlerimiz
iki garip yolcuyduk sadece
o kadar zayıf ve cılızdık ki
konuşsak kelimelerimiz bile üşürdü
saç tellerimden ayak tırnaklarıma senle doluyken ben
içimi toza dumana katıp gittin
gelişinle öğrenmiştim çok şeyi
gidişinle de öğrendim birşeyleri
sen ağlayan kadın
bana vazgeçmeyi öğrettin
bir yumak hasrettim oysa
kumral bir gamze
sözleri yarım kalmış bir yarım beste
sen ağlayan kadın
hep kalacaksın sanmıştım
yaşarken aldığım her nefeste
Kapısına mutluluk bıraktığım sen, bana mutluluğu çok gördün
Ayaklar altına serilen tahtı-tacı çiğneyip gittin
Bir çıkmaz sokak başında yitirilmiş ömrüm
Kum gitti, sel kaldı geri…
Ağlayan kadın , aldatmadan gittin
Gülüşüme değerdi gözlerin, nihayettin
Aşkı ve acıyı bıraktın geriye
Sen ağlayan kadın
Bana vazgeçmeyi öğrettin