Ağlayan İstanbul Şiiri - Tansel Yücelen

saatlerden bir hüzün akşamı
bilinmeyen bir ayın
hiç bilinmeyen bir günü
bir mevsimin son nefesinde
dumanlı gözlerinin arkasındayım

soluk bir cadde
ve de bir rüzgar var
zaman ise durmuş bu kayıp diyarda
üşüyorum senin buğulu teninde
bu sislerin kapladığı şehirde

lodostan bir satır yağmurla
damlıyorum sana herbir solukta
ama yaprakların soluyor
son demlerin doluyor
ağlıyorsun ey koca istanbul