Ağlayan Gönül Şiiri - Erdoğan Büyük

Her gelen ağlamaz gayrı dünyada,
Kimisi tez erer yine murada,
Boynumu kırsalar, bassam feryada,
Yinede sizleri sevecek gönül.

Gelmişiz dünyaya, küsmek içinmi?
Gönüller kırıpta, ezmek içinmi?
Bacıyı, kardaşı vurmak içinmi?
Severek ölecek yine bu gönül.

ayrılık düşecek her garıp başa,
Dipdiri insanlar kalacak şaşa,
Kiminin dilinde olacak maşa,
Severek ölüpte gidince gönül.

İncitme gönlünü, eyleme feryat,
Kırma hiç bir kalpki bulasın murat,
Zamanı gelmeden eyleme hasad,
Kurumasın dallar, yaş kalsın gönül.

Feryadi figandan çıkarım yola,
Doğunca bakarım hem sağa sola,
Yoldaşlar, dervişler gezer kol kola,
Eşini ararda bulursun gönül.

Severim sevilmem, gayrı çareyim,
Kendimi unuttum, bir divaneyim,
Dünyada mazlumum ve avareyim,
Kan akar gözlerin, hastasın gönül.

Eyledin gönlüne acıyı mekan,
Karnında taşıdı dokuz ay anan,
Gelince dünyaya okşadı baban,
Ademoğlu, insan doğmuşsun gönül.

Yaş akar gözünden, boynun bükülür,
Hatıralar ile çile dökülür,
Yüreğin ciz eder, için burkulur,
Sevmenin çilesi bumudur gönül?

Kayırsın Allahı'm, korusun bizi,
Alnımda parlasın hak yolun izi,
İçerim kan ağlar, yazarım dizi,
Bir darbemi yedin felekten gönül?

Tomurcuk çiçekler güle dönüşür,
Yağmur yağar durur, suyla buluşur,
Güneş vurur kurur, günle gülüşür,
Sen neden hüzünle ağlarsın gönül?

Felaket halkası sanki boynuna,
Sevmenin çilesi girmiş koynuna,
Baharlar girerler yazın yoluna,
Sen neden solupta, sarardın gönül?

Efkardır gönlümün solan gülleri,
Küstürme yaratan sen gönülleri,
Mutlu olsun herkes ve gönülleri,
Mutlu olmak için seversin gönül.