Ağlayan çocuklar Şiiri - Seyfettin Karakuş

Ağlayan çocuklar gördüm,
Baka kalıyorlardı yüksek yüksek binalara,
Balkonlar da koşuşturan arkadaşlarına,
Birde arada dalıyorlardı gökyüzündeki semalara,

Ağlayan çocuklar gördüm,
Herkesler tarafından dışlanan,
Kimsenin sahip çıkmadığı,
İmrenilerek, nefretle, acınası bakışların saldırıları arasında umutlarının boyunları büküldükçe bükülmüş çocuklar gördüm

Ağlayan çocuklar gördüm
Kimisinin ne annesi, nede bir babası
Yetim ve öksüzlüğün çorak gibi hayallerine, saplandığı
Yenileri hiç olmamış, bakılmaya bile layık görülmeyen
Nereden geldiklerini kimselerin bilmediği
Nereye gideceklerini kimselerin bilmediği çocuklar gördüm

Ağlayan çocuklar gördüm,
Sabahın ilk ışıkları ile uyandırılmış,
Arabaların önlerine atlayan elinde küçücük paspası, kendisi gibi küçük ve masum su kovası ile koşuşturan çocuklar gördüm

Ağlayan çocuklar gördüm kalpleri kirlileştirilemeyen,
Düşünceleri hala saf ve temiz,
Bu kadar umutsuzlaşan dünyaya umut tohumları eken,
Yüreklerin de merhamet ve cesaret okunan,
Sabır timsali olan çocuklar gördüm,

Ağlayan çocuklar gördüm,
Küçük ve masum hayalleri olan
Elin den kalemi alınan
Ellerine düşmanlar tarafından silahlar konulan
Kalplerine kin, nefret ve ihanet konulmaya çalışılan
İçinde ateş yakılan bir tenekenin etrafına oturan,
Bakışlarında güvensizligin oluşmaya başladığı saf ve temiz çocuklar gördüm

Ağlayan çocuklar gördüm,
Ağladıkça yürekleri de ağlatan
Büyüdükçe hayalleri kirletilen
Vatanlarını bırakacak olup, düşman tarafına geçecek
Çaresizce ağlayan çocuklar gördüm...