Ağlayan Çocuk Şiiri - Emin Baydil

Ağlama çocuk! ...
Henüz yaşın çok küçük...
Gülebilir, oynayabilirsin
Hayallerinle bir dünya yaratabilirsin kendince...
Ama sen, o ipekten de güzel saçlarına ağlıyorsun
Seni anlıyorum...Anlıyorum çocuk! .
Kesilen saçların acıyabilir değil mi?
Öyle ya, onun da canı var, annesi ve babası...
O bir damla gözyaşın, körpecik yanaklarında,
Bana da acı verdi bir o kadar...Bir bilsen çocuk! ..

Bir defasında,
Bir çocuk,
Bir resme bakıyordu,
Resimdeki o, kendisiydi...Nerden bilecek? ! ..
Çünkü o, henüz aynalarla tanışmamış, bilmiyordu.
Aynaların bu kadar da acımasız olduğunu, nerden bilebilirdi ki! ..
Ağlıyordu çocuk,
Resimdeki...O ağlayan çocuğa bakıp...
O, kendine ağlıyordu,
Ne kadar da ağlamıştı içten, anlatamam...
Neden çocuk?
Niçin ağlıyorsun? Bu bir resim yalnızca, demiştim.
“Onun annesi yok, kaybolmuş o! ”demişti, bana...

Düşünmüş, hak vermiştim çocuğa
Çünkü bir çocuk, ancak annesine ağlar bu denli...
Çocuk haklıydı dostlar,
O benim, küçücük Ayhan’ımdı...
...ve o resmi bir daha, göstermedim...
Sakladım, bunca zaman...