Ağlayan Bir Gönül Şiiri - Sezayi Tuğla

AĞLAYAN BİR GÖNÜL (Hayali)

Mehtaptan yayılır tuhaf ışıklar,
Büyülendi yine tatlı âşıklar.

O esrar içinde birleşti eller,
Birbirini sardı, içli gönüller.

Her ağaç altında bir çift oturur,
Nefesler, esrarlı bir hisle durur.

İleride, daha çok ileride,
Bunlardan çok uzak, kalmış geride.

Bir ağaç, mehtabı kendine bağlar,
Dibinde bir âşık, sessizce ağlar.

Bir resim var idi gencin elinde,
Sevdiğinin ismi her an dilinde.

Arada bir resmi koklayıp öper,
O anda ağaçta bir baykuş öter.

Uğursuz sayılır baykuşun sesi,
Ürpererek durdu birden nefesi.

Haber yok o dosttan, haber yok yardan,
Hiçbir haber gelmez uzak diyardan.

Ne kadar beklese sevdiği gelmez,
Ağlayan gözünün yaşını silmez.

Susmaz imiş gönül, yâri bulmadan,
Şayet bulamazsa, ağlar durmadan.

Sabah yaklaşmıştı, gözünü yumdu,
Yârinden birazcık merhamet umdu.

Rüyasında gördü bahçede güller,
Güllerin dalında öter bülbüller.

Yeşiller içinde bir kız görünür,
Bin bir renkli çiçeklere bürünür.

O güzel, bu gencin sevdiği kızmış,
Sanki göklerdeki parlak yıldızmış.

Kız ona gülümser, çocuk da ona,
Baykuşun sesiyle düş erdi sona.

Buruk yüreğini bir sis bürüdü,
Boynunu bükerek kalkıp yürüdü.
(1969)