Ağlayamıyorum Şiiri - Erdal Alga

Yağmurlar okşasın bedenimi,
Kara bulutlar ak bulutları emdi.
Ben deli dolu,
Tutturmuşum bir dağ yolunu.
Yol kayıyor ayaklarımın altından,
Nasıl da akıyor öyle zaman.
Etrafta kertenkeleler, yılanlar,
Birçok dikenli ot,
Mor, mavi, sarı, kırmızı çiçekler
Ve yalnızlık dolanıyor, kol gezerek.
 
Yağmur yağıyor bir yandan,
Ben ağlayamıyorum giden sevgilimin ardından.
İçimi kemirsede durdurulmaz bir acı,
ben ağlayamıyorum.
Gözlerimin önünde birikiyor birkaç damla yaş,
ben ağlayamıyorum.
Süzülüyor yüzümden birkaç damla
ben ağlayamıyorum.
Gözlerimde çoğalıyor bulutlar,
Gözyaşlarım içimde sağnak,
ben ağlayamıyorum.
 
Kayıp giderken ellerimin arasından sevgili,
Elini ayrılık diye uzatırken,
O ince, narin ellerini,
Gözlerine bakamıyorum bile doğru dürüst.
O dudakları, o al dudakları,
Bir kerecik öpmeden ben,
Veda busesini dahi bırakmadan geride,
Zaman çanlarını vuruyor ayrılığa,
Kalbimde canaze merasimi var,
Ve ben hala ağlayamıyorum,
Yağmurlar ağlıyor benim yerime.