Ağlayamamak Şiiri - Said Ertuğrul Işık

Yalnızlık;
Biraz senden biraz benden serpiştirdim içine
Ortaya çıkan bu; yalnızlık
Lazım oluyor bazen.

Nefret;
Biraz imkansızlık biraz acı
Biraz umut biraz tükeniş
Bazen nefrete de ihtiyaç duyuyor insan.

Şarkılar;
Bir şeyleri unutmak için onlarda lazım.

Gece

Loş sokaklar

Islak kaldırımlar

Adı tozdan görünmeyen kitaplar...

Peki ya ağlayamamak
O kime lazım?
Çok sevenlere mi
Yalnızlara mı
Karanlıktan hoşlananlara mı
Yoksa bilmeyenlere mi;
Aşkı bilmeyen
Aşık olduğunu bilmeyen
Aşık olunduğunu bilmeyen
Yalnızlığı bilmeyen
Geceyi bilmeyen
Adem'i bilmeyen
Tanrı'yı bilmeyen...
Hiç bir şeyi bilenlere mi yoksa
Hiç bir şeyi bilenle bilmeyen bir olur mu hiç
Bilmeyen ağlayamaz
Nasıl ağlanacağını da bilemez çünkü
Neye ağlanacağını da.

Öyle bir an var ki 'her şey' hiç bir şeye dönüşür
O an sükut eder edebiyat
Anlatamaz derdini şiirler bile
Şarkılar yabancılaşır
Kimizdir aslında neyizdir biz
Bir anda tüm bilgiler istifaeder hafızamızda
Normalde ağlamamız gerekmektedir
Ama ağlayamayız
Ağlamak için şiirlere sığınırız önce
Çare olamaz derdimize
Sonra bir kaç şarkı
Normalde ağlardık ama şimdi ağlayamayız
Bari gecenin yalnızlık senfonisini dinleyeyim deriz
O da ağlatmaz bizi
Aslında ağlarız -hem de hiç ağlamadığımız kadar-
Ama isteriz ki bir kaç damla gözyaşı da olssun
Dindirsin ruhumuzun hararetini
Çaresizliktir bu
Acıdır
En büyük acizliğimizdir belki de hayatımızda.

Ağlamak da gerekir bazen
Peki ya ağlayamamak
Bakamamak, baktığını görememek
Tutamamak ve anlayamamak
Bu da gerekliymiş bazen;
Ağlayamamak
'Her şey'i hiç bir şeye dönüştürmek yani.

Öyleyse teşekkür etmeli bize ağlayamamayı öğretene
Hiç bir şeyin manasını
Yani çaresizliğin sözlük anlamını.

Yaşattığın ve yaşatamadığın her şey için teşekkürler.

(10/08/2004-İstanbul)