Ağlayamadım Şiiri - Ayşe Gönül

Severek yandığım büyük yangınlara
Şimdi bir kül olmuş, ağlayamadım
Çiğnemiş atmışım mukaddes hüsnü...
Yüreğim söküldü, ağlayamadım...

İdealler paslı,irade sağır,
Sine torpülenmiş,düşünce yağır,
Gelecek yaralı,mazi çok ağır...
Yaprak tez döküldü,ağlayamadım...

Yarenler tanıdık su gibi aziz...
Ben değil biz diye çarpar kalbimiz...
Lavlar boşalınca gözlere hissiz...
Canlar yara aldı ağlayamadım...

Heyecanlar söner çatlar her rüya!
Hasretim mübarek berrak uykuya...
Nazarlar yarasa,yatmış pusuya,
Düşler ziftle doldu,ağlayamadım

Gökten ve güneşten habersiz uçan,
İnsan mı kendinden iradi kaçan!
Bahar müjdesiyle içimde açan,
Kardelenler soldu ağlayamadım...

Yaylağım kıyamet,kışlağım yangın...
Korkarım bu halde felaket yekın!
Ettim koca ömrü küflü bir çıkın,
Bu,ne feci züldü,ağlayamadım...

Devası kaygılar sarar her eri,
Bir anda akmıyor yılların teri...
Fetih ordusunun mağlup neferi...
Hicret bana kaldı,ağlayamadım...

Çevrede riya var,ifade de kir!
Ne va'deder yere basmayan şiir?
hakk'a,aşka dair; irşada dair
Ne hicranlar oldu,ağlayamadım