Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
ZANNETME AĞLAYAN GÜLMEZ
ASLAN YATAĞI BOŞ KALMAZ
ŞİİR BU İŞTE HELAL OLSUN
AŞIK VEYSELE SELAM OLSUN
ALLAH RAHMET EYLESİN
Halk ozanı olmak böyle bir şey işte, okunduğunda yüreğini titretir insanın..
Cemali Hikmet yorumda yazdığın şiirde hep eksikler var... Mesela Aşık Veysel 'Dayanmaz herkesin özü' diyor ama sen 'Dayanmaz herkesin gözü' yazmışsın... Keşke biraz kulağını vererek dinleseydin şairi.
yüreğimin
toprağımın şairi...
...
Uzatma Veysel bu sözü
Dayanmaz herkesin özü,
Koruyalım yurdumuzu,
Dost değil, düşman ağladı...
...
bir tutam sevgiyle geldim..
unutmadım seni...
doğum günün kutlu olsun...
kızıl deli...
Bu dünyada gülemedin
Nedenini bilemedin
Ahlarla geçse de ömrün
Ata'yı sevmeyi bildin
Şükran Günay
Hem Mustafa Kemal Atatürkümüzü hem de ozanımızı rahmetle anıyorum. Makanları cennet olsun.
Bu büyük ustanın şiirlerini okuma olanağı sunan yetkililere teşekkür ediyorum.
Bu gün de Atatürk'ün değerini bilmeyenlerin haline ağlayalım.
Atamı ve ustamı rahmetle anıyorum.
Ruhları şad olsun.
cemali hikmet e teşekkür ediyorum.bu güzel şiirin tümünü okumamızı sağladığı için ve site yetkililerinin bunu düzeltmelerini istiyorum.ruhun şad olsunAŞIK VEYSEL .
Bu şiiri Büyük ozanın sayfasına eklemek için girdim antolojiye. Şiir yazılmış . Okumak için şiiri tıkladım eksik. Şimdi sayfanın sorumlusunun izniyle tamamını Şiir ve Veysel severlerle paylaşmak istiyorum.Ortaokul yıllarımda Gromofonlarda, radyolarda hep çalınırdı ağıt olarak.
A Ğ I T
Ağlayalım Atatürk'e
Bütün dünya kan ağladı.
Süleyman olmuştu mülke,
Geldi ecel can ağladı.
Doğu-batı, cenup-şimal
Aman Tanrım bu nasıl hal?
Atatürk 'e erdi zeval,
Memur, meb'usan ağladı.
Atatürk'ün eserleri,
Söylenecek bundan geri.
Bütün dünyanın her yeri,
Ah çekti, vatan ağladı.
Fabrikalar icat etti,
Atalığın ispat etti,
Varlığın Türk'e terk etti,
Döndü çark, devranağladı.
Bu ne kuvvet, bu ne kudret,
Var idi bunda bir hikmet.
Bütün Türkler, İnön'İsmet,
Gözlerimiz kan ağladı.
Tren hattı, teyyareler,
Türkler giydi hep karalar,
Semerkant'la Buhara'lar,
İşittiği an ağladı.
Siz sağ olun Türk gençleri,
Çalışanlar kalmaz geri.
Mareşalin askerleri,
Ordular, teymen ağladı.
Zannetme ağlayan gülmez,
Aslan yatasğı boş kalmaz.
Yalınız; gidenler dönmez,
Her gelen insan ağladı.
Uzatma Veytsel bu sözü,
Dayanmaz herkesin gözü.
Koruyalım yudumuzu,
Dost değil düşman ağldı.
Tüm güzellikler, sağlık ve mutluluklar tümümüzün olsun sevgili şiir dostları. Selam ve saygılarımla.
Hikmet AKSU
(Cemali)
valla çok güzel bir şiir vallahi aşık veysel çok büyük bir şair helal olsundan bir kelime bulamıyorum mükemmel
BEN BU ŞİİRİ ÇOOOOOOOOOK BEĞENDİM AŞIK VEYSELİN ŞİİRLERİNİ ÇOK SEVİYORUM ATAM İZİNDEYİZ
Bu şiir ile ilgili 21 tane yorum bulunmakta