Ağlaya ağlaya vazgeçtim Senden 01.08.202 ...

Ağlaya Ağlaya Vazgeçtim Senden
Bazen Severken Vazgeçer İnsan

Bazen severken vazgeçer insan,
Kalp dolup taşsa da, gözler hala arasa da,
Ben de senden vazgeçtim, be adam,
Sevda ağır geldi, taşıyamadım.

Her bakışında bir umut aradım,
Ama bulamadım, yorgun düştüm beklerken,
Severken vazgeçmek ne zormuş meğer,
Kalbim kanarken, usulca bıraktım ellerini.

Seni sevmek bir yangındı içimde,
Ama her alevle daha da küle döndüm,
Ve bir gün, o küllerle beraber,
Vazgeçtim senden, sessizce, derinden.

Bazen severken vazgeçer insan,
Çünkü sevmek her zaman yetmez,
Sevgi ağır bir yük olur bazen,
Ve ben, o yükle yürüyecek gücü bulamadım.

Seninle kurduğum hayaller,
Birer birer yıkıldı içimde,
Ve o yıkıntılar arasında,
Vazgeçtim senden, be adam, kendimden bile önce.

Ağlaya ağlaya vazgeçtim ben senden,
Her gözyaşında bir parça daha yitirdim seni,
Yüreğimdeki sevdanı söndürmek,
Bir yanardağı dizginlemek gibiydi, zordu, imkânsızdı.

Her gece seni düşündüm,
Her sabah sensizlikle uyandım,
Ama her damlada biraz daha kırıldı kalbim,
Ve sonunda, o kırıklarla vedalaştım.

Ağlaya ağlaya, elimden kayıp gittin,
Tuttuğum ellerin sıcaklığı soğudu,
Gözlerimdeki yaşlar, içimdeki sevgiyi boğdu,
Ve ben, vazgeçtim senden, gözyaşlarıyla.

Her hatırada sen vardın,
Ama anılar ağır geldi, taşıyamadım,
Ağlaya ağlaya, kopardım seni içimden,
Yaralı, yorgun bir halde, vazgeçtim senden.

Artık bir eksiklik var içimde,
Bir boşluk, bir sessizlik,
Ama bu boşluğu gözyaşlarıyla doldurdum,
Ve ağlaya ağlaya, seni içimden söküp attım.