'Ben Nermin'i hastanede tanıdım,hastane koridorlarında....'
Beni çok ağlattın Nermin;
Ciğerimden vurdun,dağladın yüreğimi,
Beni ağlattın,
Ağlattın beni Nermin.
Yüzün kireç gibi bembeyaz,
Ayakta duramıyordun,
Hastane koridorlarında
Sana yer veren olmadı.
Beni o zaman çok ağlattın,
Ağlattın beni Nermin.
Polikilinik sırasında sana
Öncelik veren olmadı,
Hemşire bile dinlemedi
Yüzüne çarptı kapıyı.
İşte o zaman ben yandım,
Ben sana yandım Nermin.
Baban ölmüş,anan gitmiş,
Ninen büyütmüş seni,
Seni o taşımış acil yardımlara
Şeker komasına girdiğinde.
O da yol bilmez, iz bilmez,
Para pul yok,cep delik.
İşte ben bir kez daha yandım,
Çok yandım sana Nermin.
Yere yığıldığında ben çok ağladım,
Sedye getirenler oldu iyi ki;
O duygusuz,anlamsız bakışlı
İnsanlar arasında.
Az da olsa insanlık ölmemiş,
Ölmemiş insanlık, ölmemiş Nermin.
Suç kimde,çile kimde?
Bu hale kim getirdi bizleri?
Kimler çaldı duygularımızı?
Kimler kör etti gözlerimizi?
Çoğu görmedi bile seni,
Ben seni gördüm ve
Ben sana çok ağladım Nermin.
(06 Mart 2008)
Kayıt Tarihi : 6.3.2008 21:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hayvanlara benzettiler bizleri..ya da çoğumuzu..
Vur, kır, ye iç...
Hastane koridorlarında nice Nerminler var çaresiz....ve sorgusuz, sualsiz...
zamanı gelince bizler de birer nermin olmayacak mıyız?..
Kutlarım yüreğinizi..şair yüreği böyle olmalı..
Memleketten gerçek manzaralardı gördükleriniz umarım bu insani yoksulluğumuz biter daha iyi yardımlaşmalara tanık oluruz.
Yüreğinize, kaleminize sağlık, tebrikler.
TÜM YORUMLAR (80)