Ağlattılar Anamı Şiiri - Aslan Avşarbey ...

Doğar doğmaz asıldılar şaplağa
Kundağında ağlattılar anamı
Bez yerine höllük denen toprağa
Konduğunda ağlattılar anamı

Değer değmez gün ışığı yüzüne
Irgat oldu Karayurt’un düzüne
Rızk peşinde kara sular dizine
İndiğinde ağlattılar anamı

Büyükleri bir gün meclis kurdular
Ne dinleyip ne fikrini sordular
Koca diye bir adama verdiler
Dendiğinde ağlattılar anamı

Kurşun yedi sanki alın çatına
Niyazını sundu Allah katına
Bir meçhule doğru gelin atına
Bindiğinde ağlattılar anamı

Çıkmadı hiç tarlalardan, ahırdan
Saçlarına aklar düştü kahırdan
Çorbasına tuz ektiler zehirden
Bandığında ağlattılar anamı

Daha gençken ilk kocası ölünce
Üç çocukla bir başına kalınca
Kör talihi biri talip olunca
Döndüğünde ağlattılar anamı

Taliplinin kendi de dul biriydi
Dört çocuklu adam yeni eriydi
Dili sessiz kalbi yangın yeriydi
Yandığında ağlattılar anamı

Araplar’da ana oldu yuvaya
Şükür etti açıp elin’ havaya
Sitemini karıştırıp duaya
Sunduğunda ağlattılar anamı

Elbet vardı olanların nedeni
Affeyledi ona kemlik edeni
Yoksulluktan kış günleri bedeni
Donduğunda ağlattılar anamı

Hem beyiydi hem de akıl hocası
O gidince tütmez oldu bacası
Bir yaz günü Hakk’a giden kocası
Yunduğunda ağlattılar anamı

Tutmaz oldu yumuş tutan elleri
Kalkmaz oldu gayrı yaşlı kolları
Bir gün gibi geçip giden yılları
Andığında ağlattılar anamı

Güçten düşüp geçmez oldu eşiği
İki elle tutamadı kaşığı
Hastanede gözlerinin ışığı
Söndüğünde ağlattılar anamı

Mülkî şimdi ana diye meliyor
Hatırası bu bağrını deliyor
Karşı yoldan sanki anam geliyor
Sandığında ağlattılar anamı

Aslan AVŞARBEY (Mülkî)
25.08.2018-Kayseri