Ağlatmayın Çoçukları Şiiri - Zeynep Koçar

AĞLATMAYIN ÇOCUKLARI
Ağlatmayın çocukları,kırmayın hayallerini.
O masum gözlerdeki ışığı söndürmeyin.
Bir damla yaşı,bir ömrü zehir etmeyin.
Sevgiye muhtaç kalmasın ,kalbi titremesin.

Gecenin karanlığında ürkek halleri.
Küçük eller semada ,bir umutla.
Kimse bilmez içindeki yangını.
Ağlatmayın çocukları ,duyun feryatlarını.

Oyuncağı kırık,düşleri yarım.
Her gülüşleri zor , yaşadıkları acıların.
Bir baba sesi ister,bir anne kokusu.
Ama yalnızlık sarar o küçük ruhu.

Bir resim çizer,belki güneşi eksik.
Ev yapar ama içi bomboş,ve sessiz.
Kendini saklar o renksiz kağıtta.
Ağlatmayın çocukları , kırmayın kanatlarını.

Çünkü bir çocuk ağlarsa dünya ağlar.
Bir kalp kırılırsa umutlar düşer.
Bir gülüş eksilirse bahar solgun kalır.
Ağlatmayın çocukları ,sevgisiz bırakmayın.

Gözlerinde saklı binlerce cümle vardır.
Ama dilleri susar ,dertlerini gizlerler.
Sevilmek isterler,görünmek biraz da.
Ağlatmayın çocukları,bırakın mutlu olsunlar.

Küçücük yüreklerde koca bir hasret.
Bir dokunuş ister,bir parça merhamet.
Sarılın onlara , bırakın gülsünler.
Ağlatmayın çocukları,hayallerini büyütsünler.

Ve belki bir büyür o çoçuklar
Ama kalır içlerinde, kapanmaz yaralar.
Sevgisiz büyüyen her kalp biraz eksik kalır.
Ağlatmayın çocukları,sevin onları,eşsiz bir biçimde.

21.03.2025