Ağlatmayan Yarınları Şiiri - Harun Tokucu

Efkarlandım yine boynu bükük çaresiz bir çocuk gördüm ağlıyordu ayağında naylon papuçlarına dökülen isyan gözyaşlarıyla mahalle arkadaşlarının bisiklet lerini seyrederken içini çeke çeke seyrediyordu Neden benim bir bisikletim olmuyor diye ben insan değilmiyim dercesine heyy bedbaht düzen bee heyy neden ağlatırsınız bu güzelim yavruları onun tek oyuncakları arklardan topladığı cam parçaları idi çare yok ayakkabı boyamakla olmuyordu çocukluğu yaşamak eğitim almak geleceğe umutla bakakalmak! zoor çok zoor olanları anlamak Tiner çekmek daha kolay olsa gerek ki tesellinin tek kapısı sokak çocuğu olmak kolay of of kimsesiz olmak sekiz kardeş olmak ilgi almak ah ah dünyada yoksul büyümek zalim zalim zalimsin be ey dünya nerede hanii insan hakları sorarım nerede açlıktan,terörden gülmeden ölen çocuklarımız tecavüze uğramış tüm hakları ruhen ve bedenen oy oy lanet olsun bakan insanlık O kadar öfkeliyimki bomlasam dünya sarsılacak o zaman çocuklarım bensiz kalacak Nasıl bir anlayış bu çocukları ağlatmak hayvanlar daha fedakar çocuklarını ağlatmazlar. korkak tavuk saldırıyor aç ite yavrusu için,, köpek emziriyor kediyi anası olmadığı için anam anam nerdesin dindir gözyaşlarımı Kader diyorlar buna şaşarım yazan kalemine dünyanın susturulmuş dava akan yolların vay vay nasıl edem haykırsam uyanabilse uyuyan kalplerin vicdanları yazabilse yeniden hakları zor değil amma yazacağız kanımızla ümit dolu AĞLATMAYAN yarınları