Ağlatma Beni İstanbul

İstanbul’u hiç böyle hüzünlü, yaslı, dertli, çaresiz
Böyle kaygılı, acılı, zemheri gibi görmedim
Sahillerinde dalgalar homurdanıyor
Kirlenen masmavi denizi
Köpürüyor, kokuyor
Marmara Boğaz’ı
Adeta ellerimde
Bölünüyor
Dağılıyor
Ey dost! Dost tanıdığım
Unutmam, denizin sularına bıraktığın
O alev renginden, narin kızılı karanfilleri
Gemilerin peşine takılan, sevilen beyaz martıları

Kimi insanı güldüren, kimini de per-perişan eden
Avrupa’ya, Anadolu’ya doğru uzanarak dağılan
Gözleri sürmeli beyaz, sarışın, esmerimsi
Hem nazlı, hem de cilveli kızları bol
Civanları çok modern
Çarşı, pazarı güzel
İşçisi
Emekçisi aç-perişan
Varoşları içler acısı olan
Ey! Yedi tepeli İstanbul
Çengelköy’ünü
Kuzguncuğunu
Sarıyer’ini
Silueti şehre güzellik katan
Çamlıca Tepesini
Hiç böyle paramparça, dağılmış görmedim
Utansın, seni bu hallere koyan o çıkarcı iktidarlar

Kalbimi acıtan, yaşantımı etkileyen anaforlarda
Gözlerimde kalan, sıcak kocaman bakışlar
İçimde büyüyen özlem yumağı
Yüreğimde hiç bitmeyen
Sevgi, hüzün, efkâr
Yaşantımın
Her anından bana kalan
Gözyaşlarım, ahım var
Yangın yerine dönen
Yüreğim esrik
Ruhum ayyaş olsa da
Bunak değilim ben
Sen bakma
Anılara takıldığıma
Al ruhum, yüreğim sende kalsın
Güneşi, aydınlığı, gülümsemeleri bana bırak
Ey İstanbul yeter artık çığlıklar büyümesin içimde

Tarihi güzelliğiyle, eski surlarıyla dillere destan
Ayasofya’sıyla, Yedikule’siyle, sarnıçlarıyla
Kubbeleriyle, camileriyle, Gülhane’siyle
Şiirlere, romanlara yazılan
Şarkılarda söylene
Orhan Veli Kanık üstadın yad ettiği
Karanlık gecelerde ay gibi görünen İstanbul
Düşlerimi süsleyen, gelecek yarınları özledim
Akşamları yalnızlığımla kaldığımda, hep gül bana

Mehmet Çobanoğlu
20.12.2017
İstanbul