Ağlatır Özünü Şiiri - Döndü Dülger

İnsan yaşadıklarını kabullenip koysa da bir tarafa,
Yalnızlığa mahkum ettiği en güzel yılları,
Emekleriyle suladığı kurumuş dalları,
Yüreğine biriktirdiği hasarlı umutları ağlatır özünü.

İnsan olacağı varmış oldu demeyi öğrenir de,
Sırtında taşıdığı yorgunlukları,
Durulmayan hırçın dalgaları,
Yüreğini parçalayan pişmanlıkları ağlatır özünü.

İnsan hayat denen tecrübeleri sineye çeker de,
Vefasız yarin ay ışığını gösterip yıldızlarını söküp alması,
Saçını okşarken aklarla doldurması,
Sever gibi yapıp bir kaşık suda boğması ağlatır özünü.

İnsan suskunluğa hapseder çığlıklarını bastırır da,
Gözlerine kadar dolup taşan sorguları,
Geceye bıraktığı kabus dolu korkuları,
Kaybolan umutları, çorak gönülden sızanları ağlatır özünü.

İnsan bir gün olsun gülmedim diyemese de,
Yalandan güldüğü her yanık izi ağlatır özünü.
Kökü kurumuş bir dal gibi yaşamaya alışsa da,
Pembe hayallerinin griye bulunması ağlatır özünü,
Çıkamadığı yolu, çalamadığı kapı, alamadığı muradı
Kor olur yakar yüreğini, ağlatır özünü....
Döndü Dülger