Ağlatan değil ağlatılan oldum hep hayatta. Onlar anlattı ben ağladım. Onlar gitti ben ağladım. Onlar üzdü ben ağladım. Ben kimse üzülmesin kimse kırılmasın diye uğraşırken her defasında paramparça buldum kendimi. En çok da sevdiğim, güvendiğim insanlardan kazık yediğim gün parçalandım. Öldüm. Sonra katil oldum. Güvenimi katlettim. Çünkü saf olduğum için, iyi kalpli olduğum için yüzüme gülenlere güvendim. Ana yüreği derler ya; ana bile çocuğunu sokağa atıp gidebiliyorsa, bana insanlara güvenmekten bahsetmeyin. Çünkü güven denilen şey insanın uydurduğu saçmalıktan ibaret değildir.
Sen uykusuzluk nedir bilir misin
Tırnaklarınla yastığını parçaladın mı
Gözlerini tavana dikip
Düşündüğün oldu mu bütün gece
Ve bütün bir gün
Belki gelir ümidiyle bekledin mi hiç?
Devamını Oku
Tırnaklarınla yastığını parçaladın mı
Gözlerini tavana dikip
Düşündüğün oldu mu bütün gece
Ve bütün bir gün
Belki gelir ümidiyle bekledin mi hiç?
