Ağlatan Ayrılık Şiiri - Ömer Dede Kılıç

AĞLATAN AYRILIK

Döktüm içimi boz kırlara,
Ağaçlara, yeşil çayırlara,
Gözyaşı döktük kahırlara,
Ayrılırken ağlamamalıydık.

Derdimi dinlemedi patika yollar,
İlgilenmedi kiraz ağacındaki dallar,
Kucaklaşmayı bekleyen kollar,
Ayrılırken kavuşturmalıydı.

Umutlarımız olmalıydı gelecekle,
Mutlu yaşanmalıydı son nefesle,
Yumuşak konuşulmalıydı küçük sesle,
Ayrılıkken bile saygılı olmalıydık.

Patika yolda yürürken küçüktük,
Beraberce umutlarımızı büyüttük,
Hastalanınca aktimizi unuttuk,
Sözümüzde hep durmalıydık.

Ey sevgili böylemiydi kavlimiz,
Hani hiç ölmeyecekti aşkımız,
Peki ne içindi unutulan kavgamız,
Sebepsiz ayrılığı yaşamamalıydık.

Ağlarken gülmeyi unuttuk,
Neşeli olmak varken somurttuk,
Sevmeyi hep kendimize yonttuk,
Severken de gülmesini bilmeliydik.

Ey sevgili neden gül benzin solgun,
Baktım endamına çok yorgundun,
Değişen neydi hani hep olgundun,
Ayrılırken bile olgun olmalıydık.

Kul Ömer dertlerini taşıma at,
Derdi gamı çekme başkasına sat,
Hepsi yalan, yaşananlar hakikat,
Yalancı mutluluklara kanmamalıydık.

31.08.2018 Ömer KILIÇ