Ağlasın… Şiiri - Mustafa Akkkuş

Sen öldüğünde
Bütün mahalle,
Bütün köy, bütün kasaba,
Bütün şehir ağlasın.
Dağ, tepe, bağ, bahçe,
Sular, göl, dere, ırmak,
Yatağında nehir ağlasın.
Temiz tuttuğun sokak, orman,
“Keşke herkes senin gibi olsa” diyen
Gün geçtikçe kirlenen, bahir ağlasın…

Yaşanmaz hale gelmiş şu dünyada,
Zulüm ile inleyen şu koca arzda,
Senin tarafığndan bulunmayı bekleyen
Buluş, çözüm, çare ile panzehir ağlasın.
İnlesin hem içten hem dıştan şu âlem,
Gizlide batın, açıktan zahir ağlasın!

Samimice ağlayan herkes ile birlikte
Ailen, yakın uzak akrabaların,
Yerde insanlar, gökte melekler,
Başını okşadığın, yüzünü güldürdüğün,
Nice öksüzler, yetimler, dullar,
Temiz kalmasına vesile olduğun, Tâhir ağlasın.
Zamane insanına benzemediğini gören, bilen,
Çağ, zaman ile birlikte, oturup dehir ağlasın…

İki dünya için yetiştirdiğin,
Sana hep minnettar kalan,
Ve sana hep saygı duyan, çırak Cevahir ağlasın.
Seni yetiştiren ve:
“Bir daha onun gibisi gelmedi” diyen,
Kalfa, insan sarrafı, usta Mâhir ağlasın…

Balkona koyduğun kaptan su içen kuşlar
kapı önünde yiyecek verdiğin
kediler, köpekler inlerken,
Acele edip yaptığın onca iyi iş gülerken,
Umutla sırasını bekleyen güzel işler için,
Erteleme, geciktirme ile beraber, tehir ağlasın…
Seni göremeyen geçmiş, sana ulaşamayan gelecek,
Bugün, yarın, ertesi gün, ve cümle âhir ağlasın…