Ağlasana Şiiri - Ayşegül Erkılınç

AĞLASANA

Bakma öyle ürkekçe, titreyerek,
Konuşma! Anlıyorum yine birileri haksızlık etmiş
Bak, gözlerin dolmuş…
Neden ağlamıyorsun?
O yaşlı buğulu gözlerin
Birden derinlere gömülür;
Kimbilir ne kadar haksızlık edildiğini düşünüyorsundur,
Düşünme, düşünme öyle ağla…
Biliyorum,bir zamanlar seni şevkatle saran kollar,
Senin yerine ağlayan gözler,
Sana ‘biricik yavrum’ diyen ses yok artık...
Ne titriyorsun? ağlasana!
Karanlıklardan kayıp;
Çöllere düşen yıldızlar gibi,
Titrek ellerini Allah’a açıp yalvarma öyle…!
Çok geç attık ağlasana…
Salma kendini içerlenme!
Haykır haykır ki yaşayasın,
Dalma derinlere, ıssızlara!
Durma bağırarak ağla…
Biliyorum; o birlik o muhabbet,
O sevgi dolu yuva,
Başını okşayan şevkatli eller gerilerde kaldı
Ağlasana…!
Şimdi yapayalnız tek başınasın,
Sana sevgi ile açılan kapılar,
Bir bir kapandı yüzüne kibirlice,
Durma öyle! Ağla, ağla…!
Bir bak haline!
Kendine yapılan haksızlıkları bile anlatamıyorsun,
Çünkü ağlamaktan korkuyorsun!
Boşver, ağla…!
Acıları için üzüldüğün insanlar
Bak, seni ne hale getirmişler,
Haklısın belki, çok geç haykırsanda
Hiç olmasa bağır, bağırarak ağla…!
Bir zamanlar herkes için döktüğün yaşlar
Şimdi nerede?
Asıl vakti geldi artık,
Ağla, hemde haykırarak ağla…
Hiç olmasa KENDİN İÇİN AĞLA…! (17.03.1990)