Ağlarsın

Kalbim; yorgun bulutların üzerine uzanmış
Denedim unutmayı; olmadı.
Boşvermişliğimle savruldum ufka
Dağıldım sandımdı boşlukta.
Bir gördüm gözlerinin rengini Akdeniz'den
Unutmazlığımla doğruldum, bulunduğum yerden
Yalnızlık mı unutmaktan kastın?
Boş geç; unutamazsın.
Kalabalık yalnızlığında bile
Geçen zaman sarkacının ucunda
Sallanan mutlu anlarını.
Bir daha aslaların hele son bulmaz
İstedin mi delicesine sevdana inat
Hareketsizlikler bile sarsar bedensel arzularını
... Ve istemsiz
Telefonlara aldırmaz bakışların
Donuk-matken
Sesiyle irkilir ruhun
Yüreğinde deprem olduğunu sanar
Sevdiğine ağlarsın.
Dokunduğun ılık, ıssız, çıplak ıslığıyla;
Yolboyu istersin bir daha, bir daha
'Ya bir daha olmazsa' diye
Kaybetmeye korkar
Yanarsın içsel arzularınla
Beynin yaşananlara isyan eder
Bulanır ruhun
'Ah keşke' bile yetmez; sancılı savunmana
Olan-biten gerçek boyutunda
Yerini almıştır artık; tüm umarsızlığıyla.
Edeple beklersin
Bir ıslık
Bir yolculuk
Bir mutlu-istemli bütünlük daha.

'Yeter ıstırabım son bulsun' dediğin an da,
Öyle bir varlık çıkar ki; karşına
Yıllardır adlandıramadığından da mükemmel,
Alır aklını başından;
Durulur sessizliğin, uslanır ruhun;
Yüreğin beyninle bütün,
Yeni bir kaybetme korkusuyla hemen her gün;
Koşar gözlerin, gözlerinin bütünlüğünde...
Yanar için;
Paylaşmaya bile ağlarsın.
... Ve birkaç gün ıslığından uzak kaldığında
'Bir daha ne zaman duyarım' der kulakların
Tüm bedeninin avukatı misali.
Dalarsın telefonunun ekranına
Her ışık yandığında
Bir umutla bakarsın, sıçrar için
Duyulan sese lakayt kalırsın, bilmem;
Ne için?
Esası bekler
Sanal tatlarla avunmaya dalarsın
Karanlık yalnızlığında
Kilitlendiğin anla yatarsın
Rüyanda bile
Öyle büyük ve yaşanan hakikate rastlayamazsın.