Susarsın; gecelerin karanlığını seversin,
Hep karanlığa bakarsın.
O siyah gökyüzünü ve parlayan yıldızları izlersin,
Ama hep susarsın, hiç konuşmazsın,
Konuşursan, konuşursan ağlarsın!
Hislerini yargılamadan, öylece dalarsın,
Karanlık gecelerde hep onu ararsın.
Ama artık yoktur, dönmeyecektir,
Küçük bir ışık olsa bile ararsın.
Ama; sen gecelerin karanlığını seversin,
Konuşmazsın, konuşursan ağlarsın!
Bir görünse, bir görünüverse karanlıklardan,
Bir gülüşüyle eski günlerini yeniden yaşarsın.
Kaptırıverirsin kendini bir bakışına,
Ama; o hiç dönmez ve dönmeyecektir.
Oysa yaşanmış ve daha yaşanacak çok şey vardır,
Ama sen hep susarsın, hiç konuşmazsın,
Konuşursan, konuşursan ağlarsın! ...
Kayıt Tarihi : 19.11.2014 10:37:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!