Ağlarsam hıçkırığımı duyar mısın İstanbul?

Asırlardır yalnızmış gibiyim gidişinle
Her seferinde bu son derken bilmeden seferlere çıkmışım
Her gölgeyi sen bilip serinlemek için altında durmuşum
Tarihe gömülen hatıralar satır satır oldular
Beni buldukları anda gönül sayfama yeniden doldular
Sensizlik öle vurdu ki beni bir denizyıldızı gibi savurdu
Belki denizimiz yok Konya da ama ağlarsam sana
Denizler kıskanır herkesi sildim ama seni silemedim
Deniz suyu tadında akarken hayatım gözümden
Hayatım bir sırt çantası kadar küçük oldu gidişinle
Ne bir hırka gibi giye bildim yaşanmışları
Nede sevecen bir gülüş gibi takına bildim koluma sevdaları
Bir terk ediş değildi beni yıkan ya da bitiş değildi kanımı delirten
Sevişirken yaz güneşi buhar olan su ile terimde sen vardın
Ama acı yüzlerin resmini çizdim göz bebeğime
Bazen donarken ellerim kasımda yanardı içim
Su olur akarken çeşmeden yağan karlar
Olmayan denizi donardı Konya’nın
Denizimiz yok belki kız kulemiz olmadı hiç
Zindana hapsedecek kadar gaddar babamız olmadığındandır belki
Her yaz yeşeren erik dalarında severdim seni
Bazen ekşi bazen tatlı tıpkı sen
Sen dökülen yaprak oluyorsun her dalda
Her rüzgârda dans ederken kendi haline
Bense bir ağaç kurdu yeşil dalında
Amacım sana zarar vermek değil sana dokuna bilmek
Belki bir kuş gagasında sonum olacak hayata veda ederken
Tebessüm edeceğim o yeşil dalında
Evet denizimiz yok belki bundandır sana sahil şarkıları söylemeyişim
Bizim uçsuz bucaksız ovamız var deniz tadında
Türküler yankılanırken ekin tarlalarında testiden su içer gibi içerdim seni
Oysa bir sır oldun koskoca hayatımda bir damla su oldun bak kanımda
Dedim ya denizimiz yok belki ama deniz tadında sevdamız vardır bizim

Düşgözlü 06–09–2007