Aglarken gülmeyi annemden ögrendim

Öfkemi yutmayi,
kalbim kirilirken susmayi ögrendigimde,
saclari lüle lüle, yesil gözlü kücücük bir kizdim.

Hüzününde, hirsinda hep gülen,
hatta yaslar süzülürken icini acitarak gözlerinden,
isil isil gülümseyen.

Beklentileri yerine getirmeye ugrasirken
kendinden vaz gecen, kendini yalanlayan,
hatta zaman zaman yok sayabilen.

Sessizligin ardinda cigliklara bogulan,
bastirilmis duygulariyla, itilmis kimligiyle
Umutsuz bir savas veren.

Üzerine giydirilmis pembe, cicili bicili giysiler,
ne de hos sun sen böyle, ne güzel, ne carpici.
Gözler hep üzerinde, eller hayran edana.

Sesin deki sihir akan sulari andirir adeta.
Tatli dilinle, yumus yumus halinle
hayranlarin dizilir yoluna.

Oysa icindeki memleketlerde savas ilan edilmis,
yakan yakilanlar var, ölüm dizboyu,
sen gizlen gülüslerinde gizlenebildigin kadar.

Korkular da kurtaramaz bazen.
bastirilmis duygular öcülesip girdimi düslere,
susturulmus isyanlar bas bas bagirmak istediginde.

Öfkemin ugruna yakmak gelir icimden.
gercekte benim olmayan giysilerimi.
Silip eski BENI, yeniden Kendim olarak SERPILmek

Bu gün hala aglarken gülerim oysa ben.

Aglarken gülmeyi ben annemden ögrendim
Aglarken güldügümü hep kizimdan gizledim...