Gülmek, azizim, ne kadar saçma değil mi içimiz ağlarken? Umutsuzken, mutsuzken ve kimsesizken gülmeye çalışmak, duygularını gösterememek çok zor değil mi? Mutluluktan gülmek nasıl bir duyguydu, hatırlayamıyorum ama özlüyorum soluksuzca mutlu olmayı, mutluluktan hiç ayrılmamayı, mutsuzluğu özlemeyi.“Yıkıklar kentinden selamlar!” diye bağırmak istiyorum megafondan; herkes neler hissettiğimi bilsin herkes beni anlasın istiyorum. Umutlarımı gömdüm yine, her gün mezarına gidiyorum, her gün çiçek ekiyorum ve her gidişimde gözyaşlarımla suluyorum toprağını.
Burak Ozcan 2Kayıt Tarihi : 11.1.2020 00:22:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!