Ağlarım Şiiri - Kara Osman Nalbant

Zühre’dir dünyada, biricik ecem
Gönül yarasına, yeter bir hecem
Sıkıntıyla geçer, bağımda gecem
Seherde mor gülü derer ağlarım

Şairim kurmadım kimseye tuzak
Yaprak sararınca eser son sazak
Ben cana yakınım bedenim uzak
Menzilden menzile, erer ağlarım

Birimi bu handa değişmem bine
Yiğitler özünde yer vermez kine
Yaylada rastlarsam, isimsiz sine
Yüzümü boz taşa, sürer ağlarım

Benimle beraber, uçmadı kuşlar
Gece neler çektim biliyor tuşlar
Kurudu gözeler, akmıyor yaşlar
Düşümde ceylanı görür ağlarım

Kara’yım insanı, incitmez yelim
Güz günü ummana karışır selim
Yar yazan kalemi bırakmaz elim
Gün gelir defteri, dürer ağlarım