Ağlarım Şiiri - Mehmet Tekmen

Neden sonra irkildim,düşünceleri attım.
Ayrılığın hüznünün,acı tadını tattım.
Kıvranırken bir yandan,istedim kağıt kalem.
Yazmak geldi içimden,döndü başımda âlem.

Geçmişten geleceğe,saman yolu misali.
Dokunaklıydı bugün,gökteki ayın hali.
Sayısız yıldızların,resmettiği hayaller.
Alay eder gibiydi,takındıkları haller.

Su gibi aktı zaman,sanki asırlar geçti.
Dünyadan bilinmezki,sonsuza kimi seçti.
Çimdikledim etimi,hayatta mıyım diye.
Ne götüre bilirim,âhirete hediye.

Yürüyüp gitmeliyim,şimdi kalkma zamanı.
Hayal,gelip geçici; söylenmez saklı anı.
Dolaşır tüm evreni,birlikte kader dostum.
Yok elimde bir şeyim,yere serecek postum.

Bırakır gider,dedim; serzenişte bulundu.
Dünya hayatın için,beraberlik sunuldu.
Ayrılık düşünülmez,âlem-i sonsuzlukta.
Ölçülür tüm değerler,dünyadaki kullukta.

Sorgu gerçek arkadaş,aniden dedi bir ses.
Düşün yola çıkmadan,yeter mi senin nefes.
Hesabı müşkül bunun,çözümlenmesi muhal.
Hiçliğe sürükledi,şahit olduğum bu hal.

Tamamladı sanmıştım,boşluktaki turunu.
Kimse ölçemez bildim,bu evrenin kutrunu.
Yollar bitip tükenmez,ufku aşar görünmez.
Aklı olan aldanıp,sefaletle sürünmez.

Akşam hüzünlü hava,hudutsuz mesafeler.
Kaynaşır düşüncede,sayısız efsaneler.
Sonsuza giden yolda; esip coşar,çağlarım.
Yorgunluktan eser yok; hem yürür,hem ağlarım.