Küçüktüm,
Ne çok ağlardım..
Tombuldum,koşardım,düşerdim
Ağlardım..
Son lokmam daha ağzımdayken
Sokak kapısına damlardım..
Arkamdan bağırırdı annem;
Kızım koşma,düşeceksin
Yine ağlayacaksın.
Ben bu lafa da ağlardım...
Gözlük takardım sınıfta
Bakar,dalga geçerlerdi
Ağlardım..
Göbeğimin katları ikiden üçe çıktı,
Tripleksden,dublekse çeviremedim diye
Yine ağlardım.
Oyundan atardı Memo beni,
Rüşvet karşılığı iki tur binerdim bisikletine,
Bu sefer de;
Dondurma paramı verdim diye ağlardım...
Akşam olunca herşeyi,birbir babama anlatırdım.
Derdi ki; büyüyünce hepsini unutursun
Bir daha hiç ağlamazsın....
Ben çok büyüdüm baba.
Ve sen beni kandırdın.
Hem artık gözlüklü ve tombulda değilim.
E o zaman neden büyüdükçe daha çok ağlamaya başladım? ..
Kayıt Tarihi : 6.6.2008 14:17:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
ağla ey şair hiseden ağlar...
Tebrikler
Yüksel ÖNAÇAN
Şu akıp giden insan selinin aceleciliğinin nedenini hiç düşündüğünüz oldu mu? Hatta kendi yaşamınızı günde birkaç dakika olsun değerlendirdiniz mi? Paranın, aşın-ekmeğin, makam ve itibarın, etrafındaki kalabalığın sizi tatmin etmediği için, tutku olmayıp da tutkuymuş gibi sarıldığımız bazı yaşam şekillerimizin altında yatan gerçeği görebildiğiniz oldu mu?
Kimimiz dünyaya okumak için gelmişiz gibi okuruz; hep okuruz.
Kimimiz içmezsek yaşadığımızı hissetmediğimizi sanır, hep şişeye sarılırız.
Kimimiz çocuklarımızın vermek istedikleri sevgiyi görmez, görmek istedikleri ilgiyi vermeden alelacele koşar iskambil kağıtlarının, hokey taşlarının başına çörekleniriz.
Kimimiz işimize olması gerektiğinden kat kat fazla ilgi gösterir, çok fazla çalışırız.
Kimimiz üç dernekte görev aldığımız yetmezmiş gibi, dördüncünün yönetimine girmek isteriz.
Kimimiz değişik arkadaş topluluklarıyla değişik günlere katılırız.
Kimimiz dünyaya çocuk doğurmak için geldiğimizi sanır, altı çocuktan sonda yedincisine hazırlanırız.....................................................
* *
Bu sözde tutkuların çoğunun, hatta hepsinin altında insan olarak ruhen doyumsuzluğumuzun, kendimizi yalnız hissettiğimiz gerçeğinin ta kendisinin yattığını itiraf etmek bizi küçültür mü?
Seyfettin Bey’in şu kalabalık arkadaş grubu arasında attığı kahkahalara bakmayın. Kendisini yalnız hissetmiyorsa, az sonra evine vardığında güvercinleriyle saatlerce yaşamını paylaşması niye?
Aynı şekilde Munise Hamın’ın saatlerce akvaryumun başında oturması?
Kenan Bey’in tüm ilgisini evdeki muhabbet kuşuna vermesi?
Dilek Hanım’ın on sekiz saat örgü örmesi?
Abdullah Bey’in gece yarılarına kadar hiçbir zaman sergilemeyi düşünmediği suluboya resimler yapması?
Yaşamak dururken yaşanılanı ya da yaşanılabiliri yazan yazarların sabahlara kadar tuşlara basması?
Yalnızız. Hayatı doyasıya yaşayacağımız bir eş, bir dost bulmak imkansız gibi.
Ama belki de bu yalnızlık duygusu yüzünden insanlar yaratıcı oluyorlar. Yalnızlık duygusunu bastıramayanlar, buluşlarıyla kendilerini tatmin ediyorlar. Tatmin olamayanlar da intiharı seçiyor. Ve bu, gelişmiş kabul ettiğimiz toplumlarda daha çok.
İçimizde hayatı gerçekten hayatmış gibi yaşadığını iddia edebilecek kaçımız var?
Hayat, “Ben yalnız değilim! ” diyebilenler için hayattır. Yoksa çoğumuz kendimizi kandırıyoruz...
Sen yoksun diye sokaklara ağlardım.
Nihal hanım yine dökülmüş elleriniz kelimelere.Satır aralarında soluklanmasak vallahi bizde ağlayacaktık.Ama çok güzel olmuş...çok güzel olmuş.Mizahi bir güleç yüz dokunuyorsa dizelere demek ki böyle hoşuna bile gidiyor ağlayışlar okuyan gözlerin.Kutluyorum.Ant+Tam puan
TÜM YORUMLAR (12)