Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
sarı tütünün acısını katık yapmış anam.Akmasını göbegime bezemiş.Sırf bu yüzden zor seviyorum. Sırf bu yüzden düşlerim acı.........Gün yüzü görmemiş dizeler çok güzel..
Abla bu şiir tek kelimeyle çok güzel... Fakat sen bana dönmediğin içindir ki; anlaşamıyoruz.
Ben senin birisinden etkilendiğini düşünüyorum ki tabii ki öyledir kimler olduğunu çıka ramıyorum. Mesela burada 'sırf bu yüzden z....
sırf bu yüzden .....' şekli bile bana yabancı değil ama belki de bir akımın habercisi. Ben edebiyatçı değilim yada bu konuda uzman değilim ama çözemediğim bir soru var sende?
Selvinaz Hanım şiirlerinizi okumak için hep burada olacağım. Anlaşılır türkçenizle öyle güzel bir şiir yazmışsınız ve tüm şiirleriniz öyle güzel ki karanlıkların içinde bir güneş gbi parlıyorsunuz. Öyleyse yaşamda umutta var aşkta var diyorum. Sevgilerimle.
***zehirini akıtıyorum acılarımın
kendimi sağaltıyorum
ne bir kırmızı gülde
ne de mor karanfilde arıyorum seni
ruhumun gömütlüğündesin
elimde kör bir lamba...***
***bir roman kahramanına benzemiyor
gerçeklerim...***
***sen çekip gittin şimdi öylemi?***
yüreğinize sağlık...yorumsuzum...öylesine güzeldi ki..
tampuan+antj...tşk.ler..
CANIM ARKADAŞIM GÖNLÜNE YÜREĞİNE SEVGİ YAĞMURLARI GÖNDERİYORUM BAKÜDEN. KALEMİNE YÜREĞİNE SAĞLIK DİLERİM .ÇOK ÇOK GÜZEL DİZELER. TAM PUAN .AZERBAYCANDAN
Okumak güzeldi....Hüzünle ıslansam da....Hüzünü dağlamak isterdim...Ama o dağlandıkça büyür ve acıtır...Kutluyorum...
hüzünlüydü .....ama güzeldi şiirdi...
müzeyyen başkır
Kutluyorum bu harika şiiriniz için sizi. Anlaşılır bir türkçe saygı ve sevgilerimi sunuyorum
bir kaç duygu aynı anda bu kadar hissettirilebilir şiirinizi okuduğumda bana dört mevsimi birden yaşattınız kaleminize sağlık
ilkel egomun tutsağıydım belkide
beni sende oynaştırdığım
ya da kendimi sende var saydığım
sen çekip gittin şimdi öylemi?
git beni seninle bırak
ben hüznümün tarağıyla taranıyorum...
Mükemmel işlenmiş duygular samimi içten sanatsal deyeri olan fevkalede bir şiir kutlarım saygılarımla
Bu şiir ile ilgili 40 tane yorum bulunmakta