Ağlanacak Hale, Güleriz Halen! Şiiri - Y ...

Bütün şiirleriniz gibi çok güzel, duygularımızı dile getirmişiniz yüreğinize sağlık.

Bazı şeyler var ki affedilemiyor!
Unutulmuyor!
Unutulmayacak!
Bazı sevgiler var ki, ihanetle birlikte aynı yürekte barınamıyor...
Barınmayacak!

Bıçak gibi kesip atmak gerekiyor tüm bağları...
Sonu uçurummuş bu yolun... Varsın olsun...

Yaşananların... Yaşattıklarını sandıklarının ne kadarı sığar ki insanlığa... Nasıl sığar ki, hem acı hem gurur aynı anda... Yanan bir ana ve babanın yüreğine... Ama sığıyor işte...


Bir zaman bir ses duymuştum ve çok uzaklardan gelip öylesine yüreğimde yer bulmuştu ki anlatamam... Bir insan nasıl da bu kadar güzel anlatabilirdi ki kendini...

“Merhaba Gül Merhaba Dost Merhaba güzel insan, pak yürekli can dostum... Hasret ve özlem aşkın büyüklüğünden elbet... Ancak zamanı gelmeyen gül dalında açmaz, açamaz... İllaki vakti gelmeli...” diyordu kulağıma usulca...

Haklıymış o “Pak yürekli can dost”un sesi!
Evet...
Bizim daha anlatacak çok şeyimiz var... Çocuklarımız var öncelikle...
Onların kokularında...
Dokularında...
Gözlerinde...
Özlerinde var olan sevgiler var çünkü...
Her şeyden önce umut var...


Yedikleri... Ettikleri haram... Yemedikleri... Ellerinden geleni artlarına koydukları kadar namerttir hepsi...

Bunun tek bir adı vardır benim lügatimde... “Fahişelik'...
Ki... Şimdilerde bunu para karşılığı yapanlar... (Rabbim onları da hayırlı sebeplerle kurtarsın bu bataktan...) Yeminle... Benim gözümde daha “şerefli” ve “dürüst”ler...

Hangi kitapta yazar...
Hangi akla mantığa...
Hangi insanlığa...
Hangi sevgiye...
Hangi yüreğe sığar bu yaşananlar...

Cevapta ne yazık ki...
Acı ve gururu aynı anda yüreğine misafir edebilen “Ana-Babaların yüreği” oluyor her zaman...


Kesinlikle gülelim biz ağlanacak halimize...

Ve kesinlikle... Aşktan meşkten... Dostluktan, insanca yaşamaktan dem vurup...
Bu palavralarla avutup duralım kendimizi...

Hangi renk bizim...
Beyaz, siyah?
Pembe mavi?
Yoksa sadece kırmızı mı?
Oysa o kırmızı... Sadece aşkın rengi değil miydi?


Şimdilerde tek bir rüyam var... Ve oradan bir ses dokunuyor her gece yüreğime...
“Sakın ağlama! Hep gülümse annem!”

Artık eskisinden daha güzel... Daha çok gül kokuyor o sesin sahibi...

O rüyanın sonrasında daha çok öfkeleniyorum artık... Hatta beddua etmek istiyorum ama böyle bir acıyı düşmana bile dileyemiyorum ben...

Sadece... Lanet ve hesapları en iyi gören Allah’a havale ediyorum...

Benim gül kokulu “ŞEHİDİM”in adının yanına yakıştırılan...

İşte onlar geldikçe aklıma... Rabbimin beni salıvermesini istiyorum zincirlerimden...

Hani, o hain dölü berkin elvanı övenler var ya... Hatta onu övenleri övüp destek verenlerin var ya ta yedi ceddine...
Bu kadar mı çaptan düştün be gafil... Bu kadar mı senin tümden ederin...

Hani nerde benim...
Muhammed Fatih’lerim...
Ömer Halis’lerim...
Gaffar Okkan’larım...
Ramazan'larım...
Uğur’larım...

Hani nerde benim “METMETÇİKLERİMİN ŞEHADETİNE” SAYGI…


Sesimi duyurabildiğim... Eş... Dost... Akraba... Hatta ne kadar beni düşman sayanlar var... Ve yüreğinin köşeciğinde biraz olsun vicdan varsa... Allah aşkına diyerek hepsinden tek bir dileğim var...

Duaysa... Dua...
Bedduaysa... Dik alasında bende varım...
Ama...

Öncelikle benim olmak üzere... Kırılsın o ellerimiz adını anmak zorunda kaldığım için o soysuzun... Ve istiyorum ki...


Artık benim “ŞEHİDLERİMDEN” bahsederken... Lütfen rakam koymayın yanlarına...


Onları unutulmaya mecbur sayı dizisi haline getirmeyin ne olur...
Onlar üç beş... Elli veya yüzden ibaret sayılar değiller ki...
Ne hayatlar...
Ne umutlar...
Ne idealler...
Ve nasıl bir “VEFA YATTIĞINI” görmüyor musunuz?
Bizler için kışa çevirip yarım bıraktıkları hayatlarının arkasında...


Lütfen sayıya vurmayın yavru canlarımı...

Lütfen yakmayın, hiçe saymayın...
Bu kadar acılı ana-babanın yüreğini ve emeğini daha fazla...


Yüreğine sağlık... Ömrüne bereket... Kalemine güç dilerim can dostumun...



Her daim... Selam ve sevgilerimle...

Öncelikle kutluyorum şiiri. Kaleminiz daim olsun.
İçimizden geçenlere dil olmuş söylemiş.Her kıtası oturup düşünülesi.
Bazıları ağlanacak hale güler, her şey güllük gülistanlıkmış gibi.Zaten onların darısı hep kurudur. Bir de ninemin dediği gibi sinirden , çaresizlikten de güler insan.
Bu karmaşada , hergün acı üstüne acı yaşarken ne yapacağımızı şaşırdık kaldık.
Yaşadığımız günlerin bir özetiydi şiir. Yolunuz hep açık olsun.

Kaleminize yüreğinize sağlık şiir tadında kalın ++

Bir birinden anlamlı ve bir birinden değerli bu güzel dizeleri yazan kalemine, sağlık.Duygu ve akıcılığı ile, yaşanılan acı tabloları bir bir balyoz gibi vurgulayan yürek sesinizi kutlarım. Kaleminiz daim olsun. Saygılar

Gülmesek de bu zalim gidişe sessiz kalmak, çaresizce bakmak zorunda olmak da gülmekten farklı değil. Maalesef acı gerçeklerimiz duyarlı kaleminizle mükemmel şiirleşmiş, Yürekten kutluyorum..saygı ve sevgiyle.

Dillerde yalanlar dolanıp durur
Günbegün bir ırmak bulanıp kurur
Güneş bile yere sulanıp vurur
Ağlanacak hale güleriz şimdi!

Naçizane bir dörtlük de benden olsun diyor ve umudun,direncin mutlaka galip geleceği inancını yitirmememiz gerektiğini düşünüyorum...Her şeyi gayet açık ve net ifade etmiş okunmaya kat be kat değer satırlar.Yürekten kutluyor,saygılar sunuyorum Sn.Baysal...

Ne kadar sürecek daha bu zillet
Uyan uykulardan yeter bu illet
Ne zaman son bulur şu zalim mühlet
Ağlanacak hale, güleriz halen!

uyku çok çok uzun sürdü,kış uykusunu da geçti,
haykırma zamanı geldi,milyonların çığlığı gerek belki.
yüreğinize sağlık.

Geçmiş geçmişte kaldı, ama geçmişi arıyorum, sevdasıyla kavgasıyla, özlemleriyle Bülent Bey. Bir şey anlatmıyor şimdiler, geçmişi olduğu gibi sevenlere artık. Her şey, yalan, dolan ve hamaset nutuklarıyla çınlarken, evlatlarımız göz göre göre geçmişte ve şimdilerde yapılan hataların sonuçlarıyla eridikçe eriyor; yüreklerimiz keder, ruhumuz azapla doluyor artık. Bülent Bey, duyarlı şiirinizi yürekten kutlar, sevgi ve saygılarımla esenl,kler dilerim.

Bir tuhaflık var ki şairi 'destan' yazma geregini hissediyor...