Ağlamıyorum...Amata Part 1

Aynalara bakmamalıyım Amata. İçimi karartıyor bu yorgun surat. Farkında mısın?
Gözlerime onun hüznü dolmuş. Şakaklarıma hasreti yağmış. Aynalardan uzak durmalıyım Amata. Dayanamıyorum daha fazla bu yorgun surata.

Giderken bizim için her şey daha iyi olacak demişti. Biz’den bahsediyor sandım. Gitse de gelecekti. Öyle ya,bizim için her şey iyi olacaktı. Nasıl sevinmiştim bilemezsin.
Şimdi şimdi anlıyorum Amata,meğer hiçbir zaman “biz” olamamışık bu aşkta. Meğer sadece o ve ben olarak yaşanmış aşk sandığım tüm anlar…
O başka heveslerde
Ben O’nsuzluktan ölüyorum nefes nefese…
Anlıyor musun beni Amata?

Korkuyorum. Günler geçtikte artık onsuzluğu bile hissetmiyorum. Onsuzluk bile terk etti edecek beni. Korkuyorum,işte o gün tastamam yalnız olacağım. Duyuyor musun beni Amata?

Attığım her adımda sonsuzluğa yaklaşıyorum. Sonsuzluğa yaklaştıkça aslında onsuzluğa koşuyorum istemeden.
Bakma öyle Amata bakma!
Hayır üzülmüyorum.
Hayır tabi ki ağlamıyorum.
Şu yorgun suratıma yapışan acılarıma
Tuz niyetine gözyaşlarımı basıyorum…