Ağlamıyorum Şiiri - Turgay Akbulut

-Baba neden ağlıyorsun?
Ağlamıyorum oğul...ağlamıyorum...
Ne kırkıma ne kilolarıma
Nede tozduman olmuş,
kaybolan yıllara

Ne güzel top oynardım,
O yıllarda
Biri görecek keşfedecek!
Yıldız olacaktım
Birer birer söndüler
Ne yıldızım kaldı
Nede kaldım
Bir dirhem bir çekirdek

Birini sevmiştim
Hatırlarım onu da
Ara sıra
Ne açılabildim ne söyleyebildim
O da kaldı İstanbul da
Bazen işte böyle gezerken
Karanlıklarda
Çıkıyor karşıma
Anan da yok ya yanımda...

Düşünüyorum da
Azıcık da olsa hatırlıyor mu?
Yoksa tamamen mi kaptırdı,
Hayalini
Elin oğluna
Ahh bir görebilsem
Uzaktan da olsa
O parlayan gözleri,
Şimşek gibi birdaha çaksa
Yeniden dağlasa yüreğimi
Uzaktan da olsa
Belki bu şarj, yeter
Ömrümün sonuna...

Olmadı oğul...olmadı...
Bu yaşıma kadar
Ne sevebildim
Nede sevdiğimi söyleyebildim
Yirmi altısında döndüm
Bozkırlara
İşte O da
Seni verdi bana

Ağlamıyorum oğul...ağlamıyorum...
Ne anamın yokluğuna
Nede memleketin uzaklığına
Hasret kalmamış içimizde
Hepsi feda olmuş,
Ekmek parasına
Bazen şahlansa da duygularım
Sonu hep ahh la bitiyor
Bütün çırpınışlar boşuna
Boşuna oğul...boşuna...

Hava serinledi galiba
Dönelim mi oğul!
-Dönelim baba!
Dönelim yaa
Dönelim oğul...dönelim...
Biz kendi yuvamıza...

(mayıs 2001)