Ağlamayı Bilmeyen Gözler Şiiri - Turgut ...

Ağlamayı bilmeyen gözlerin
Sevdaları taşımıştı ruhuma
En uzak yıldızların ışıkları parlamıştı gözlerimde
Öyle büyüdü öyle yükseldi ki aşkımız
Kalpler olurdu tepelerinde bulutlardan
Kahkahalarımız dinmezdi
Çok mutluyduk ama
Hiç yaşarmamıştı gözlerin mutluluktan.

Hep el ele, göz göze dolaşırdık
Bazen yeni açmış bir gonca
Bazen sarmaş dolaş sarmaşıktık
Tüm güzel şarkılardaki gibi salınırdık aşktan
En berrak denizler çınlardı neşemizden
Çok mesuttuk ama
Hiç yaşarmamıştı gözlerin mutluluktan.

Yüreğinin sesleri kaybolmuştu yüreğimin seslerinde
Gülümsemelerin samimiyeti kelepçeleyememişti
Bir şeyler noksandı bütün terazilerde
Hep kendimi sorgular olmuştum en sert savcılardan
Hep beraat ederdim bir bilinmez sebeple
Mutluluktan ağlayan gözlerim gözlerine aşıkken bile
Senin gözlerin hiç yaşarmamıştı mutluluktan.

Papatyalar hep seviyor diyordu
Nasıl inanmıştım bilsen
Oysa papatyalar hiç sevmiyor demezmiş
Gözyaşıyla tanışmamış gözler aşkı
Ağlamayı bilmeyen gözler
Sevmeyi bilmezmiş.

Şimdi gittin ne ardında gözyaşı bıraktın
Ne de ağlayan bir hatıra
Hayatımda bir içimlik nefestin
Ama her nefes çekilmezmiş
Sayende öğrendim
Ağlamayı bilmeyen gözler
Sevemez,
Sevilmezmiş.

18/01/2007