Ağlamanın Ağlatılması

Yoktun!
Savruldum
Rüzgârlarına
sustum
Durulandı durumum
işsiz ve aşksız bir kelebeğin güneşine ısmarladım beni
Güneş doğdu
Gece başlandı hecelenmeye
Sustum
küstüm kırılmalara
Dünyayı kapadım sustum
belalarımı sardım sustum
Susmalar sustu
Küsmeler kustu
Kuşlar uçtu ta benden
Ta senin beni bıraktığın andan
İçimde yalnız benim yaşadığım
Bir sızı türküsü çalınır
yüreğiminin senli derinliğinde

ve
Yolcuyum
uzaklara uzak
Tuzaklara tuzak
Yazıklara yazık
yorgunum yorgun sevdalara
gözyaşı dolu omzumda koyulacak bir başının heybesiyle
Beni sana getiren Cudi’nin zevk aşınmasında
kalbimi alıp getirdim sana
ayrılıklarla delik deşik kalbimi
başka bir şeyimde yoktu getirecek
Yoksulum,
Çaresizim
Bir dilim sevda
Bir bardak gözyaşı
Bir dirhem de kavuşma umudu

umut ağacımın en ince dalında
anka tutuluşa yuva yapmış
sensizliğimin koynumda ateş
seni aradım bir kentin her keresinde
yapayalnız ve bir o kadar de mecnun
ve
yorgun
yoktun

Çocuklara sordum ağladılar ben ağladım kent ağladı
ırmaklara sordum çağladılar,dalgalandı esrik yüreğim

Çiçeklere sordum boyun büktüler meyveler
ağaçlara sordum yaprak döktüler,döküldü dünyam
sığındığım kuşlar da uçtu gitti,uçurumlarındayım
bir başıma kaldım kalakalmalarda
babası ölmüş bir genç kız gibi
Sarıldım gül dalına
Bülbül salına
bir tomurcuktun hayatın kollarında ve kollarımda
küskünüydün gönlümün en peygamberimsi çiçeğinde
seni aradım sende ve bende her an
yorgun
ve
yalnız
acıkmış bir tornado gibi
dolaştım durdum sokakları ve terk edilmişlikleri
yoktun

tüm denizlere sordum akıp gittiler
yıldızlara sordum bir bir söndüler,ruhum söndü
sigaramı ve tütülmelerimi efkâr ettim savurdum gökyüzüne
hazan ve naz sardı boynumu yaprak yaprak
yavaş yavaş bedenime girdi
ne senden esen bir yel
ne senli bir damla gözyaşı
ne de aşka ve ruha çağıran bir nefes

Gülüşünle aydınlanan sokağımı
sesinle şenlenen caddemi
yürüyüşünle canlanan şehrimi
bir de vedalar bıraktığım durakta şiirler okudum
kentli bir mecnun haliydim
acıyan gözlerle bakıyordu herkes

Sonra gözlerimi,
ağlamaktan yorgun gözlerimi
Ki ağlayan bir şairin ağlaması kimseye benzemez
ulaşamayacağım uzaklara yolcu ettim yol bitmedi
kara trenlere mendil sallayarak. Alil alil oldu yüreğim
duygularımı bir vagona kilitleyip kitlendim sensizliğe
bin ah sürüp dudaklarıma Kaflarımda Kafka okuyarak
sustum!
ne kadar susulacaksa o kadar sustum

...
son dileğimin aynasında
kalbinin durduğu yer
kalbimin durduğu yer olsun...