Ağlamaktın Sen... Şiiri - Osman Türkmen

Dünün mazisinden,yarının istikbalinden yoksun,
Bugünün bıdığına sesleniyorum.
Yaşanacak yılların yarım kalan türküsünü,
Yalnızca ona besteliyorum.

Uçan bir kuşun kanadında kimi zaman,
Yalnızlığa yakılan bir sigaranın dumanında,
Bir annenin gözü yaşlı duasında kimi zaman,
Seni anımsatan, tüm çocukların arasındasın.

Kimi zaman yangın,
Kimi zaman deprem,
Kimi zaman ayrılık,
Hasretliktin kimi zaman.
Beklemektin hep...
Özlemektin gizli gizli...
Ağlamaktın sen...

Yirmi dokuz harfle anlattım kağıtlara seni,
Belki yetmedi.
Yirmi dokuzdan sonrasını kullanmadım,
Otuzuncu harf hiç olmadı.
Oysa sen vardın,
Hep vardın.
Zamanı gelince yağan,
Geçince kaybolan, bembeyaz bir kardın.
Ağlamaktın...

Kan kokulu karanlık gecelerimde kimi zaman,
Bir yana devrilmiş ve örselenmiş bedenimde,
Kalkmak için yerden uzanmış ellerimde kimi zaman,
Kainatın bir ucunda da olsan,
tüm yaşamınla genlerimdesin.

Kimi zaman yasaklamak,
Kimi zaman tekrarlamak,
Kimi zaman anlatamamak,
Ezberlemektin kimi zaman.
Akılda tutmaktın...
Yarım kalmaktın...
Ağlamaktın sen...

Çok kez anlattım kendime seni,
Ama yetmedin.
Çok kez den sonrasını denemedim,
Daha fazlası hiç olmadı.
Yine de vardın...
Canımdın...kanımdın...parçamdın...
Gelecekteki soyumdun,
Yaşamam için sebep,
Ölmem için sonumdun.

Kimi zaman vardın,
Kimi zaman yoktun.
Ben senin öz baban,
Sen benim biricik oğlumdun.
Ağlamaktın! ..
Kimselerden habersiz,
Gülen gözlerinde ağlamak.

Hıçkırıklarım ve hayal kırıklığım duyulmadan,
Sensizliğin anısına, gecelerce yorulmadan,
Ayaza teslim olmuş alacakaranlığa,
ve duvardaki yosunumsu rutubete kafa tutarcasına
ıslatmaktın her şeyi.

Biliyor musun?
Ağlayamadan bakmaktın bazen,
ve ardından boşalan bir sağanaktın.
Ağlamaktın babasın...
Ağlamaktın sen...