Ağlamaktan Yoruldum...

Trabzon sokaklarından birinde vuruldum;
Uzun Sokak denilen hengamenin tam ortasında
bir çift mavi deniz aldı beni sonsuzluğun içine
yemyeşil yapraktaki renksiz çiy tanesinin sonsuzluğuna
kıpkırmızı oldu bulutlar,
gökyüzü ağladı,
yıldırımlar çatladı yüreğimin derinlerinde,
şimşeklere evini açtı vurulmuş ruhum
ben;
ben o mavi gözlerdeki masumiyete vuruldum
minnacık bedenindeki yokluğun acısını yüklemişti
tekerlekli iskemlesine
yüreğinde umutlar uçuşuyordu belli ki
prangalardan beter zincirler vardı ayak bileklerinde
ben vuruldum... gözlerinin maviliğinde;
minnacık bedenindeki dağ gibi yüreğinin altında ezildi ruhum,
kıpkırmızı oldu bulutlar bir anda,
yıldırımlar düştü gözpınarlarıma,
yüreğim paralandı; o dağ gibi yüreğin taşıdığı
içinde fırtınalar koparan minnacık vücuda...
ben vuruldum;
Trabzon’da...
Uzun Sokak denilen hengamenin tam ortasında
yüreğimde fırtınalar coştu,
gözlerimde rüzgarları ağlattım,
gözpınarlarımdan boşaldı yüreğimde oluşan yağmurlar
anlayamadım;
düşünmek bile istemiyorum
o;
o masmavi boncuk gibi gözler
nasıl da hüzün yüklü olurlar? ...
ben;
Trabzon’da vuruldum
Uzun Sokak denilen insan denizinin tam ortasında
ve
ağlamaktan yoruldum...

Metin Kaya İLHAN
TRABZON