Ağlamaklar Fahişesi Şiiri - Mehmet Can Şan

yüzlerce kadına değmiş olan rotasız ellerimdi
bir gece ansızın suratıma tokatlar savuran
sormadım ama
ya aşkın kapitalizmine sinirliydi
ya da o gece içki alacak paramın olmamasına
bir ihtimal ya
belki de seni özlemişti

beni artık
asla duyamayacağın bir yerden dokunuyorum sana
suratımda ahraz bir Türkçe var
tütünle karışık aşk koktum gözlerinde
karşılık verme, sakın
ne bana
ne de bir gece yarısı
ellerin cebinde yürürken
sesimin yankılandığı boş sokaklara

beni artık
asla öpemeyeceğin bir şekilde yapışıyorum dudaklarına
biliyorum hissediyorsun sıcaklığımı
ve gözlerin kapanır
sokak sokak dolaşıyorum adım adım yalnızlığını
bir sokakta benle karşılaşırken
kızıyorum sana
çünkü sigaramı söndürüyor gözyaşların
ama sen yine de inanma
bil ki haklı bir egoyla
seni son üç bin yıl boyunca
açık ara en güzel öpen dudaklarımın
göstermiş olduğu bu küstahlığa

ve seni artık
asla aşkla yanyana koyulmadığın bir kitabın
en hüzünlü cümlesiyle karşılıyorum, ellerim saçlarında
hiç bilmediğin dillerde kendine söverken sen
anıyorsun adımı
çünkü bu senaryonun yazarı aşk
cümleleriyse acıdandı
ve aşk
kendini asan bir babayla
o ipi elleriyle ören bir annenin
buram buram pişmanlık kokan
yani daima annesini andıran
ilk ve son çocuklarıydı

(çocuğa kısa bir süre sonra yetim maaşı bağlandı
anneyiyse yollar, gurursuzluklar aldı
ses etmeyin kendini oradan oraya vurmasına
bir kavanoz kül ya da birkaç avuç toprakla
sonsuza dek kapanmıştır içimdeki yara)

Nicosia / 29.01.19