Ağlamak ve Gülmek Şiiri - Ayse Saliha Güler

Küçükken öğrettiler bize gülmeyi.
Neden gülerdi insan?
Neden güzel gülen sevilirdi?
Neden sevdiğinine gülerdin?
Neden gülünce gülerlerdi?
Gülen ,güzel mi olmaydı?
Yoksa güzel gülen mi?
Güzel olmayan gülünce güzelleşmezmiydi?
Gülen yüz müydü,göz müydü yoksa söz mü?
Kalbi güler miydi insanın,kalbi ağlar mıydı?
İnsanı mutlu eden neydi ?
Bir gülümseme mutluluğa yetmezmiydi?
Ağlayan kalp olunca yüz güler miydi?
Gülmek çözer miydi düğümleri?
Yıkar mıydı ego duvarlarını?
Gülmek ağlamak ayrılmaz mıydı?
Gülerken ağlamak ,ağlarken gülmek.
Özleyen kah ağlar kah güler.
Kalpten seven ise unutmazdı.
Ağlardı ağladına gülerdi.
Gülerdi güldüne aglardı.
Karışıktı aklı fikri kalbi.
Ağlamak bile gelmiyordu artık içinden.
Yorulmuştu haddinden fazla
Hali kalmamıştı konuşmaya
Susmak vaktidiydi
Dil sussa kalp konuşurdu
Ve içi dolmuştu taşmıştı kağıda
Oysa ne yazacağını kestiremzdi
Aklı karışıkken hissettikleri dökülürdü kağıda
İçinde ne varsa akardı
Kuralsız kafiyesiz düzensiz
Artık kaleminin de susma vakti gelmişti
Susmalıydı sussuşları konuşmalıydı
Susmak bazen en güzel kaçış yoluydu...
Ve koşa koşa kaçmıştı hayattan...