Ağlamak Çocukken Güzeldi Şiiri - Canan Taş

Çocukken özgürce bağıra çağıra ağlardık.
Çevrede kim var kim yok umursamadan
Hıçkıra hıçkıra ağlardık...
Bizi ağlatan bazen pazarda gördüğümüz
Annemizin "evde bir sürü var, ne yapacaksın? "
Deyip almadığı oyuncaktı.
Bazen de düşüp yaraladığımız dizlerimizin acısıydı.
Ağlardık...
Annemiz dayanamazdı alırdı oyuncağı.
Yaramızı üflerdi, öperdi, acısı hemen geçerdi.
Gözyaşlarımız kurumadan tüm isteklerimiz gerçekleşirdi.
Şimdi...
Gizlice ağlıyoruz tenha köşelerde.
Ağzımızı kapatıp sessiz çığlıklar atıyoruz içimize.
Canımız yanıyor, kalbimiz yaralı...
Ama çocukluğumuzdaki gibi olmuyor,
İstediğimiz şeyler gerçekleşmiyor.
Gözyaşlarımız kurusa da gözlerimiz kan çanağına dönse de
Başımıza ağrılar girse de olmayacak...
Her şey herkes kirli çünkü.
Gözyaşlarımız temizlemeye yetmez!