Ağlamak Şiiri - Tüba Ateş Yıldırım

Şimdi, iyi niyetliğim hiç olmadığım kadar,
Üzülmüyorum eskisi gibi şaşırmıyorum da,
Yaşamın sırlarını çözebiliyorum artık,
Yeminliyim içten gülmelere.

Çok fazla düşünmem gerekmiyor, sevmek için,
Anlamsız ısrarlarım da yok dostlarıma,
Daha önce hiç kimsenin gitmediği, gidemediği yolculuklara çıkıyorum,
Papatyalar topluyorum incitmeden kendime.

Yaşamaya çalışıyorum kalabalığın için de,
İmkânı olmayan hayaller kuruyor, mutlu oluyorum.
Hiç ummadığım anlarda ölmekten korkuyorum,
Ne kadar sıkı tutunsam da yaşama, eğreti duruyor hayat.

Tükenişimiz geliyor bazen aklıma, ürperiyor içim biran,
Son bahar yaprakları gibi süpürüyorum, acımasız zamanı.
Son bir yaprak kalmış bak elim de, sıkı tutsam da uçacak nafile!
Sırası mı şimdi ağlamanın diyorum kendime; ama ağlıyorum.

Görmek isterken seni delice, bakamam diyorum gözlerinin içine.
Ben çoktan bittim; hiç kalmadım, bakışmayalım bir daha.
Acımasızlığımızla bir son verirken canımıza,
Tanrı bile istemezken bu ölüm, bu ağlamak da niye…