Ağlamak Şiiri - Emrah Kısmetli

Bakma bana öyle!
Babalar ağlamaz...

Baba ağlarsa, çocuğun zırhı delinir,
Yüreğinden kan akar.

Baba ağlarsa o an dünya durur,
Bir fotoğraf çekilir,
Çocuğun “acı fotoğraflarım” albümünün ilk resmi olur.

Baba ağlarsa gemiler küser..
İskelede gönül bağını kurdukları demir yüreğe, artık baba diyemezler.

Baba ağlarsa, çocuk da ağlar.
O an yetim kalır.

Baba ağlarsa...
Kadın kahrolur, çocuk kahrolur, baba kahrolur.
Bitmez o pişmanlık ömür boyu.

Baba demir yürektir, bükülmez!
Bükmeye kalkarsan kor olur,
Çocuğun göz yaşı üzerine dökülür,
Çelik olur!

Çelik bükülmez...
Yapaydır artık.
O baba ölmüş, yeni baba gelmiştir dünyaya.

Baba ağlasa da yalnız ağlar,
Kimse görmesin diye,
Kendi içine doğru ağlar.

Anneler ağlar,

Kimse bilmez,
Babanın canı yanmasın, çocuğun canı yanmasın diye katmer katmer ağlar,

Anne gemileri düşünür...
Dalgalı bir günde,
İskeleden kopmasın diye,
Babanın yerine de ağlar.

Çocuğun taşan gözyaşları heba olmasın diye,
Çocuğun yerine de ağlar.

Tanrının lütfu olan ulvi görevi yerine getirir anne.

Babanın gözyaşlarından yere dökülen
imajı toplar,
Çocuğun gözyaşlarından yere dökülen çocukluğunu toplar,
Ağlar...
Onlara hediye eder...

Hem babanın yerine ağlar,
Hem çocuğun yerine ağlar.
Kimse bilmez...
Kadın denir, zayıf denir, hor görülür...

Halbuki en cesurumuzdur.
Hayata karşı verdiğimiz savaşta, yenik düşen tümenimizin yerine geçer,
O savaşır.
Ve daima kazanır...
Hem de ağlayarak!
Hem de ağlarken!

Çocuklar ağlar,

Ağlarken büyür.
Baba olunca ağlamayayım diye,
Anne olunca hepimizin yerine ağlamak için.

Naiftir, bükülür...
Ağlar..
Azgın sulardan gelip babaya halat atar,
İstediği şekle geldiğinde anlar.

Annesi İçin ağlar,
Bir gün kaybedeceğini bilip de,
Sanki şimdiden ağlar.

Ağladıkça çocukluğu azalır,
Hem anneyi,
Hem babayı,
Hem kendini büyütür..

Bir babaya bakar,
Bir anneye bakar,
Hangisi olacağına karar vermeye çalışır.

Çocuktur ama!
Hem annedir, hem babadır.
En zoru da onun için,
Ne anne!
Ne baba!
Olamamaktır...