Gülmekle, ağlamak kardeşmiş.
Doğumla, ölüm gibi.
İkisi birbirini tamamlarmış,
Sıcakla, soğuk gibi.
Zincirlerini kırmakmış
Yıllarca prangaya vurulmuş esirin.
Ve oruçlu insanın, iftar açması gibiymiş,
Gülerken, ağlaması.
Günahlarından arınması imiş, ağlaması.
Sevapların en büyüğü imiş,
Ağlayan insana, tebessüm ettirmesi.
Kayıt Tarihi : 8.4.2014 10:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!