Ağlamak Şiiri - Abdulkadir Çelik 2

Doğarken başlarız ağlamaya,
Hani ilk nefesimizi aldığımızda,
Avazımız çıktığı kadar ağlarız.
Kulakları çınlatırcasına!

Neden geldimki ben bu dünyaya;
Mecbur kaldım nefes almaya,
Hıçkırarak,İsyan ederek ağlamaya
Acı çekmeye,kahrolurcasına

Sonra yürümeyi öğrendim düşe kalka,
Her düştüğümde ağladım ben yine,
Annemin gözünün içine baka baka
Neden geldim ben dünyaya? diye

Okula başladığım günü hatırlarım,
Annemin arkasından bakarken,
Gözü yaşlarla,sanki hiç dönmeyecek
Kendimi terk edilmiş hissedercesine.

O ilk aşkı yaşadığın anı hatırlarmısın?
Tarifi imkansız bir boşluk ve mutluluk,
Koştururken sokaklarda göz, göze
Tutuşurken sakin yerlerde el le

O ilk öpücüğünü hatırlarmısın?
Sevgilinden aldığın,bedenini yakan,
Yıllar geçsede unutamazsın elbette
Bir anda biten ne olduğunu bile anlamadığın.

Yine ağlamaya başlarsın daha derinden
Bu defa haykırarak ağlayamazsın,hıçkıramazsın
Gözlerinden akan yaşlar sel olur denize doğru;
Ama gösteremezsin ağladığını hiç kimseye

Göstersende anlatamazsın göz yaşlarının anlamını
Ne kendine,Ne sevdiğine, Nede seni sevenlere,
Yaşamak zor gelir, yaşamak istemezsin artık
Hayatına son vermek için çaresizce çırpınırsın.

Ama öyle kolay değil ölüm.Soğuk ve karanlık
Her çağırdığında koşup gelmez senin yanına
Ruhunda derin bir iz bırakır karşına her çıkışında
Yaşarken bile çıkaramazsın kefenini sırtından.

Hayat geçiyor yine Lise, üniversite derken
Evlenirsin kendini kandırırcasına,kaçarcasına,
Sessiz sakin bir liman ararcasına umutla,
Çocukların sevdası ile geçer yıllarca

Gün gelir bakarsınki sevdalın bakıyor başkasına
Belki de şimdi o başkasının kolunda, yolunda,
İsyan etsende boş duyuramazsın sevdanı,aşkını,
Mahkemeler,kanunlar ve başlar artık düşmanlıklar.

Yine isyan edersin benim gibi Hayatına
Seni bu hale getiren bahtına, yazgına
Artık yaşlandın, uğraşma hiç boşuna
Nasıl olsa hayat geçiyor bak zamanla.