Ağlamak Şiiri - Murat Tuğci

Ağlamak ne güzelmiş
Hiç bilememiştim
Neden hiç ağlamamışım
Ağlamak ne güzelmiş
Gözlerim bile dolmadı hiç
Kimse öğretmedi ki hiç
Ağlamayı...
Kimse demedi ki bana
Ağlayıver düşünce zora!
Bir hasretim vardı bir zaman
Hep onunlaydım, her an
Korkardım uçup gidecek diye
Doyamazdım onu özlemeye
Dayanmazdım yüreğim
Bir daha görmemeye
Saklardım zaten herkeslerden
Bir hasretim var
Söylemezdim saklardım herkeslerden
Öyle bir hasret ki
Hem de kıpkırmızı güllerden
Bakmak zordu ona
Yaşamak ve bırakmamak bir başka yara
Sevdalıydım onunla olana
Bir gün, aniden oldu
Bir tufan koptu
Gözümden akanlar sel oldu
Tutunamadı dalından koptu
Derin sulara daldı kayboldu
Bir gün aniden oldu
Derin bir sessizlik
Sessizlik...
Artık yok orada
Bir tek güldü o diyarda
Şimdiyse yok, uzaklarda...
İşte böyle...
Ağlamayı ben, böyle öğrendim
Önce zoraki birkaç damla
Sonrası malum yaşlı dünya
Bir kere alıştık ya
Gülün ardından ağlamalara
Gerisi kesilmez gelir artık
İşte böyle...
Ağlamaya da alıştık!